خانمها، آقایان، دوستان، همدلان! من «شهیار قنبری» شاعر ایرانی بی خانه و بی بیرق، که 26 سال است مادر و خواهرانم را ندیده ام و حتی نتوانستم پدرم را برای آخرین بار ببینم، به گل نشستن بهار 1390 ساله را به شما شادباش می گویم. بهار نو را وقتی آغاز می کنیم که در تماشاخانه ی جهان سوگخندی به نام آخر بازی قلدرها را نشان می دهد. فصلی غم انگیز با بازی گردنه بندان و باجگیران و زورگویان بی مایه اما شوخ چشم. سیاهی لشکر هم ماییم در نقشهای کوچک بی حرف! با اینهمه گویا از متن بیرون زده ایم و صحنه آخر را داریم جور دیگری بازی می کنیم. جهان فاجعه، جهان واژگون شده، از یکسو خشم زمین را نفس می کشد و از سوی دیگر شلاق می خورد، نان نان می کند و بر زمین می افتد، تا دوباره روزی دیگر از جای برخیزد.
با اینهمه جهان انگار دارد از خواب زمستانی بیدار می شود. بهار نو با یک «قدغن تازه» آغاز می شود. «پرواز بر فراز آسمان لیبی» قدغن می شود، تا قلدر کودک کش دیگر نتواند مردمانش را به رگبار ببندد. قدغنی که این بار مفهومی تازه با خود دارد و به سود شوربختان دست و پا بسته است. همتی عاشقانه باید تا این فریادها به گَل بنشینند. کاری کنیم که امسال پرده ی آخر قدّاره بندان انسان ستیز باشد. پس خواهرک! وقت آتش بازی را بگو به من و وقت دوست داشتن را هم جار بزن، وقت پیکار با فراموشی و خاموشی را، برادر! دوست! هم زخم! بر دیوارها، بر کف دستها، بنویس. نوروزی نو، نفسی نو، سبز و طرحی نو، گنبد فیروزه ای جهان را در آغوش بگیرد. باید که بی وقفه خانه تکانی کنیم، اگرچه ابلیسان جهان خوش ندارند، اما خانه تکانی دل و جان و روان واجب است. اندیشه باید پوست بیندازد. پنجره هامان را به روی هم باز کنیم، آینه را برداریم، خود را برانداز کنیم. آغوش باز کنیم و روز خوب را از ته همین غروب آغاز کنیم. بهار آمده است، پشت گلدانهای شمعدانی است. بهار پس پشت پرده های ایرانی است، پرده های جهانی است. بهار بر پوست چهره ی گل انداخته ما تب کرده است. در آینه بهارخوابمان زیبایی را باور کنیم. در سیاه ترین فصل، یعنی در اکنون جهان، بخندیم و به پیروزی ایمان بیاوریم، که سیاهی ماندگار نیست، نباید باشد. عشق است که می ماند، عشق به انسان، عشق به آزادی انسان، ایران، جهان. ما با هم روشنایی ناب، رستگاری ناب و نیکویی ناب را نگاهبانی خواهیم کرد. تشنگان زمین و ایران زمین را به آب ناب چشمه های دانستن و توانستن می سپاریم. انسانی نو، زمین و ایران زمینی تازه خواهد ساخت، جهانی تازه خواهد ساخت. بهار آمده است، در برابر آینه ی بهارخوابت برخیز. از نور آفتاب، رنگین کمانی بر آینه بپاش . بهار و نوروزی آزاد نونفس باد....
با اینهمه جهان انگار دارد از خواب زمستانی بیدار می شود. بهار نو با یک «قدغن تازه» آغاز می شود. «پرواز بر فراز آسمان لیبی» قدغن می شود، تا قلدر کودک کش دیگر نتواند مردمانش را به رگبار ببندد. قدغنی که این بار مفهومی تازه با خود دارد و به سود شوربختان دست و پا بسته است. همتی عاشقانه باید تا این فریادها به گَل بنشینند. کاری کنیم که امسال پرده ی آخر قدّاره بندان انسان ستیز باشد. پس خواهرک! وقت آتش بازی را بگو به من و وقت دوست داشتن را هم جار بزن، وقت پیکار با فراموشی و خاموشی را، برادر! دوست! هم زخم! بر دیوارها، بر کف دستها، بنویس. نوروزی نو، نفسی نو، سبز و طرحی نو، گنبد فیروزه ای جهان را در آغوش بگیرد. باید که بی وقفه خانه تکانی کنیم، اگرچه ابلیسان جهان خوش ندارند، اما خانه تکانی دل و جان و روان واجب است. اندیشه باید پوست بیندازد. پنجره هامان را به روی هم باز کنیم، آینه را برداریم، خود را برانداز کنیم. آغوش باز کنیم و روز خوب را از ته همین غروب آغاز کنیم. بهار آمده است، پشت گلدانهای شمعدانی است. بهار پس پشت پرده های ایرانی است، پرده های جهانی است. بهار بر پوست چهره ی گل انداخته ما تب کرده است. در آینه بهارخوابمان زیبایی را باور کنیم. در سیاه ترین فصل، یعنی در اکنون جهان، بخندیم و به پیروزی ایمان بیاوریم، که سیاهی ماندگار نیست، نباید باشد. عشق است که می ماند، عشق به انسان، عشق به آزادی انسان، ایران، جهان. ما با هم روشنایی ناب، رستگاری ناب و نیکویی ناب را نگاهبانی خواهیم کرد. تشنگان زمین و ایران زمین را به آب ناب چشمه های دانستن و توانستن می سپاریم. انسانی نو، زمین و ایران زمینی تازه خواهد ساخت، جهانی تازه خواهد ساخت. بهار آمده است، در برابر آینه ی بهارخوابت برخیز. از نور آفتاب، رنگین کمانی بر آینه بپاش . بهار و نوروزی آزاد نونفس باد....
این پیام زیبای نوروزی در آستانه سال نو از «رادیو فردا» پخش شده است.