اینایی که تنها راه نجات کشور رو بازگشت به دوران طلایی اعلیحضرت می دونن.
اینایی که با وجود اینکه سی ساله بیرون از ایران هستن فکر می کنن خیلی بهتر از تویی که تازه از کشور خارج شدی، فضا و شرایط داخل کشور رو می شناسن.
اینایی که فکر می کنن مریم رجوی رئیس جمهور آینده ایرانه.
اینایی که تو پروفایل فیس بوکشون عکس مصدق رو می گذارن.
اینایی که توی فیس بوک روزی 28 تا دعوتنامه cause و group در مورد میزان محبوبیت احمدی نژاد یا آفتابه برات می فرستن.
اینایی که فکر می کنن اصلاح طلبها خائن هستن و باید بدترین فحشها رو بهشون داد.
اینایی که فکر می کنن کسانیکه خواهان براندازی اند، تندرو هستن و باید بدترین فحشها رو بهشون داد.
اینایی که تو تجمع سبزها شرکت می کنن و به موسوی و کروبی فحش میدن.
اینایی که بزرگترین مبارزه در راه نجات ایران رو در فحش دادن به سازگارا و گنجی و مخملباف می دونن.
اینایی که از جانب همه ملت ایران می رن اینور اونور سخنرانی می کنن و میگن مردم ایران با ولایت فقیه مشکل ندارن.
اینایی که یه روز در میون بیانیه 5 ماده ای و 8 ماده ای و سیزده ماده ای و راه حل برون رفت از بحران میدن.
اینایی که تنها هنرشون اینه که در تجمعات خارج کشور بلندگو دستشون بگیرن و به بالا تا پایین نظام فحشهای ناموسی و غیر ناموسی بدن.
اینایی که فکر می کنن تنها راه نجات ایران افشاگری در مورد دوران نخست وزیری موسوی و طبقه یازدهم ساختمان بنیاد شهیده.
اینایی که فکر می کنن تنها مشکل مردم ایران پرچم و اون آرم وسطشه و توی همه تجمعات سر پرچم همدیگه رو می زنن.
اینایی که فهمیدن این روزا بیزنس حقوق بشر و دموکراسی داغه، سی دی و کتاب و مقاله هاشون رو عین قند می فروشن.
اینایی که خودشون رو جزو نیروهای موثر اپوزیسیون می دونن اما هیچ عقیده و مرام و راهکار سیاسی ندارن و در هر جمعی همرنگ جماعت می شن و شعارها و عقاید اونا رو تکرار می کنن.
اینایی که از تشبیه دادگاههای نمایشی به دادگاههای زمان استالین، رگهای گردنشون متورم میشه و خون جلوی چشماشون رو می گیره.
اینایی که جلوی سفارتخانه های ایران تجمع می کنن اما با هفت تا شال و چفیه و روسری و برزنت صورتشون رو می پوشونن.
اینایی که توی تجمعات خارج کشور هم تا شعاری علیه رهبر داده میشه انگار برق سه فاز بهشون وصل کرده باشن.
اینایی که از حقوق بشر دفاع می کنن اما حقوق بشر رو رعایت نمی کنن.
اینایی که تو آمریکا زندگی می کنن و خونه ویلایی و ماشین 40 هزار دلاری دارن اما چپ هستن وعلاوه بر جمهوری اسلامی به نظام سرمایه داری و لیبرالیسم هم فحش میدن.
اینایی که به محض اینکه 4 تا سخنرانی دعوت شدن فکر می کنن رئیس جمهور آینده ایران هستن.
اینایی که از توی خونه و از پشت کامپیوتر با گذاشتن کامنتهای فحش و تهدید، مبارزه می کنن.
اینایی که اسمشون کارشناسه اما توی هر برنامه تلویزیونی که دعوت میشن تیتر اخبار مهم همون روز برات روخونی می کنن.
اینایی که هم به نفع جمهوری اسلامی لابیگری می کنن و هم علیه جمهوری اسلامی سخنرانی می کنن.
اینایی که فکر می کنن هرچی بیشتر مچ بند سبز و پرچم ایران به مچ دستشون ببندند سخت تر مبارزه کردن.
و... اینایی که شجاعانه در خیابانهای ایران فریاد می زنن و باتوم می خورن و کشته می شن و دستگیر می شن و شکنجه می شن و خاموش نمیشن
اینایی که با وجود اینکه سی ساله بیرون از ایران هستن فکر می کنن خیلی بهتر از تویی که تازه از کشور خارج شدی، فضا و شرایط داخل کشور رو می شناسن.
اینایی که فکر می کنن مریم رجوی رئیس جمهور آینده ایرانه.
اینایی که تو پروفایل فیس بوکشون عکس مصدق رو می گذارن.
اینایی که توی فیس بوک روزی 28 تا دعوتنامه cause و group در مورد میزان محبوبیت احمدی نژاد یا آفتابه برات می فرستن.
اینایی که فکر می کنن اصلاح طلبها خائن هستن و باید بدترین فحشها رو بهشون داد.
اینایی که فکر می کنن کسانیکه خواهان براندازی اند، تندرو هستن و باید بدترین فحشها رو بهشون داد.
اینایی که تو تجمع سبزها شرکت می کنن و به موسوی و کروبی فحش میدن.
اینایی که بزرگترین مبارزه در راه نجات ایران رو در فحش دادن به سازگارا و گنجی و مخملباف می دونن.
اینایی که از جانب همه ملت ایران می رن اینور اونور سخنرانی می کنن و میگن مردم ایران با ولایت فقیه مشکل ندارن.
اینایی که یه روز در میون بیانیه 5 ماده ای و 8 ماده ای و سیزده ماده ای و راه حل برون رفت از بحران میدن.
اینایی که تنها هنرشون اینه که در تجمعات خارج کشور بلندگو دستشون بگیرن و به بالا تا پایین نظام فحشهای ناموسی و غیر ناموسی بدن.
اینایی که فکر می کنن تنها راه نجات ایران افشاگری در مورد دوران نخست وزیری موسوی و طبقه یازدهم ساختمان بنیاد شهیده.
اینایی که فکر می کنن تنها مشکل مردم ایران پرچم و اون آرم وسطشه و توی همه تجمعات سر پرچم همدیگه رو می زنن.
اینایی که فهمیدن این روزا بیزنس حقوق بشر و دموکراسی داغه، سی دی و کتاب و مقاله هاشون رو عین قند می فروشن.
اینایی که خودشون رو جزو نیروهای موثر اپوزیسیون می دونن اما هیچ عقیده و مرام و راهکار سیاسی ندارن و در هر جمعی همرنگ جماعت می شن و شعارها و عقاید اونا رو تکرار می کنن.
اینایی که از تشبیه دادگاههای نمایشی به دادگاههای زمان استالین، رگهای گردنشون متورم میشه و خون جلوی چشماشون رو می گیره.
اینایی که جلوی سفارتخانه های ایران تجمع می کنن اما با هفت تا شال و چفیه و روسری و برزنت صورتشون رو می پوشونن.
اینایی که توی تجمعات خارج کشور هم تا شعاری علیه رهبر داده میشه انگار برق سه فاز بهشون وصل کرده باشن.
اینایی که از حقوق بشر دفاع می کنن اما حقوق بشر رو رعایت نمی کنن.
اینایی که تو آمریکا زندگی می کنن و خونه ویلایی و ماشین 40 هزار دلاری دارن اما چپ هستن وعلاوه بر جمهوری اسلامی به نظام سرمایه داری و لیبرالیسم هم فحش میدن.
اینایی که به محض اینکه 4 تا سخنرانی دعوت شدن فکر می کنن رئیس جمهور آینده ایران هستن.
اینایی که از توی خونه و از پشت کامپیوتر با گذاشتن کامنتهای فحش و تهدید، مبارزه می کنن.
اینایی که اسمشون کارشناسه اما توی هر برنامه تلویزیونی که دعوت میشن تیتر اخبار مهم همون روز برات روخونی می کنن.
اینایی که هم به نفع جمهوری اسلامی لابیگری می کنن و هم علیه جمهوری اسلامی سخنرانی می کنن.
اینایی که فکر می کنن هرچی بیشتر مچ بند سبز و پرچم ایران به مچ دستشون ببندند سخت تر مبارزه کردن.
و... اینایی که شجاعانه در خیابانهای ایران فریاد می زنن و باتوم می خورن و کشته می شن و دستگیر می شن و شکنجه می شن و خاموش نمیشن